Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζονται όλα τα -κυρίως απορριπτικά λόγω υλικής αναρμοδιότητας- βουλεύματα που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της άρσης της κατάσχεσης δημευτέου δυνάμει ρητής διάταξης πράγματος, όταν ο αιτών ήταν τρίτο πρόσωπο, που δε σχετιζόταν με το έγκλημα στα πλαίσια του οποίου έλαβε χώρα η κατάσχεση, ιδίως στα πλαίσια του Ν. 3386/2005. Κριτική ασκείται και στην επιεική λύση, που ενίοτε έχει προκριθεί, της θεμελίωσης υλικής αρμοδιότητας των Συμβουλίων εξαιτίας της ιδιότητας του αιτούντος ως "τρίτου". Υποστηρίζεται η θέση ότι η αρχή της οικονομίας της δίκης προσφέρει συνεπέστερες δογματικά λύσεις και αποτελεί χρήσιμο μεθοδολογικό εργαλείο, ενώ διευκρινίζονται τρία κριτήρια που πρέπει σωρευτικά να συντρέχουν, προκειμένου να μπορεί η αρχή αυτή να εφαρμοστεί με έμφαση στο Ν. 3386/2005.
