Στη μελέτη υποστηρίζεται ότι σταθερά παρερμηνεύεται η νομολογία του Αρείου Πάγου στο ζήτημα της δικονομικής μεταχείρισης του μη ασκήσαντος ένδικο μέσο συγκατηγορουμένου του εκκαλούντος ή του αναιρεσείοντος, ο οποίος εμφανίζεται στο δικαστήριο της εκδίκασης του ενδίκου μέσου και αιτείται να συμμετάσχει σε αυτό. Περαιτέρω, επιχειρείται να θεμελιωθεί ότι στο ζήτημα δεν υπάρχει ενιαία δικονομική απάντηση, αλλά πρέπει να γίνεται διάκριση των λύσεων αναλόγως αν πρόκειται για εφετειακή ή αναιρετική δίκη. Για την πρώτη η θέση του γράφοντος είναι πως ο μη ασκήσας έφεση εμφανισθείς συγκατηγορούμενος του εκκαλούντος δικαιούται να αναπτύξει κάθε ισχυρισμό που επιθυμεί χωρίς να περιορίζεται από τους λόγους της έφεσης του εκκαλούντος συγκατηγορουμένου του, ενώ η αντίθετη λύση αρμόζει προκειμένου περί αναιρετικής δίκης.
