Ο όρος «εκκρεμείς» της μεταβατικής διάταξης του άρ. 464 νΠΚ ως προς τις ποινικές διαδικασίες δεν πρέπει να ταυτίζεται μόνο με εκείνες στις οποίες δεν έχει εκδοθεί αμετάκλητη ποινική απόφαση, καθώς δεν είναι πάντα ορθή η θέση πως «κάθε μη αμετάκλητη απόφαση είναι οπωσδήποτε εκκρεμής». Αντιθέτως, η ερμηνεία της «εκκρεμούς δίκης» από την πολιτική και διοικητική νομολογία αναδεικνύει ότι υπάρχουν και άλλα χρονικά σημεία που επιτρέπουν ακριβέστερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις ιδίως επί ασκήσεως ενδίκων μέσων, όταν μόνη η προθεσμία για την άσκησή τους δεν καθιστά την υπόθεση «εκκρεμή» (προς εκδίκαση), αλλά προς τούτο απαιτείται η πραγματική άσκησή τους. Για τις αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων ουσίας που εκδόθηκαν πριν την 1.7.2019, αλλά καθαρογράφηκαν μετά την 1.11.2019, χωρίς στον ενδιάμεσο χρόνο να ασκηθεί αίτηση αναίρεσης εναντίον τους, δεν υπάρχει υποχρέωση του δικαιούμενου σε έγκληση στην υποβολή της δήλωσης προόδου της δίκης του άρ. 464 νΠΚ και η τυχόν ασκηθείσα αίτηση αναίρεσης δεν προκαλεί την κήρυξη της ποινικής δίωξης ως απαράδεκτης, διότι κατά το κρίσιμο τετράμηνο η ποινική διαδικασία δεν ήταν «εκκρεμής», μολονότι δεν ήταν ακόμα αμετάκλητη.
